Kλείσε τα μάτια σου, μάτια μου!
Μόνο τότε θα φανεί το φώς του φεγγαριού
μόνο τότε θα μπορέσω να δω
το λευκό μεταξένιο δέρμα σου.
Τότε θα μπορέσω να αγγίξω τα χέρια σου,
να τα νιώσω μέσα στα δικά μου
να χαθώ μαζί σου!
Και όταν πάλι τ’ανοίξεις
τότε πάλι θα τυφλωθώ
και το φώς του φεγγαριού
θα χαθεί
για άλλη μιά φορά…
Πέμπτη 18 Ιανουαρίου, 2007 at 10:20 πμ
melomene ti antras eisai esu!!!
zhlevw thn mousa sou… 😉
filia
me to kruwma eimai kala…vhxa exw mono…
Πέμπτη 18 Ιανουαρίου, 2007 at 10:36 πμ
«Kι ενώ αυτή συνέχιζε στοργικά να μου μιλά,
άρχισε να αδυνατίζει η φωνή της
και τα λόγια της από σιμά μου να μακραίνουν
και να χάνονται βαθιά!
Kαι είχα τη γνώση
ότι τα πιό ακριβά της λόγια
άρχιζαν να βγαίνουν τότε,
κι ήταν η σοφία της
ψίθυρος φωνής απρόσιτης!
‘Aπ το όνειρο το βαθύ εξύπνησα
χωρίς ταραχή να μ’ έχει κυριέψει καμιά,
αλλά γαλήνης χάδι με διαπερνούσε όλον!
Kαι δε μ’ ενφιέφερε το λόγο της
στη μνήμη ν’ ακονίσω,
ούτε τα βαθύγνωμα μυστικά να εννοήσω!
M’ ενδιέφερε μονάχα
της αγάπης το φυλαχτό,
που στο προσκεφάλι
ένα χέρι στοργικό
τη νύχτα μου ‘χε βάλει!»
KAΛHMEPA MATAKIA…!
Πέμπτη 18 Ιανουαρίου, 2007 at 10:57 πμ
soulmates
είδες τι μου κάνουν οι νεράιδες!!! 😉
καλημέρα σου
neraidoula
Φέγγει ξανά η ελπίδα,
όταν κι απόψε αθόρυβα με αγκάλιασε
και άφησε όλα τα μπορεί…
σε μιά άκρη!
πολύ όμορφο το ποιημά σου 🙂
καλή σου μέρα
Πέμπτη 18 Ιανουαρίου, 2007 at 14:15 μμ
Καλή σου μέρα!Συνέχισε να στέλνεις στη νεράιδα σου τέτοια ποιήματα!
Πέμπτη 18 Ιανουαρίου, 2007 at 15:51 μμ
gitsaki
καλώς την!!!
αγόρασε υπολογιστή γρήγορα γιατί θα χάσεις πολλά τέτοια!!! 😀
Πέμπτη 18 Ιανουαρίου, 2007 at 22:07 μμ
Nα χαθώ μαζί σου…Μου άρεσε αυτο, όπως και όλο το ποίημα, γιατί είναι αυτό που τολμάμε στον έρωτα¨: την απώλεια της ατομικότητάς μας και τη βουτιά στη συγχώνευση με τον άλλον με άγνωστο και απρόβλεπτο αποτέλεσμα.
Παρασκευή 19 Ιανουαρίου, 2007 at 09:11 πμ
aisthisis
ο έρωτας σε κάνει να χάνεις και ελευθερίες και εγωισμούς
βάζεις λογικά και ταμπού στην άκρη
σε κάνει να τα βλέπεις όλα διαφορετικά!
καλημέρα σου