Ηρθε εχθές την νύχτα σαν γλυκιά προσευχή η βροχή…
ξέπλυνε την χρυσόσκονη του ήλιου απ’την αυλή
και μπαίνοντας απ’το μισάνοιχτο παράθυρο
μέθυσε απ’την αέρινη μορφή της…

 

κι αυτή…
ανάλαφρα σε πήρε μαζί της
πετάξατε ψηλά,
ανάμεσα στα δέντρα
μίλησες με τον κότσυφα στη ρεματιά
καθώς περνούσες χάϊδεψες τ’αρνιά και τ’άλογα
και σ’έναν κρίνο που γεννιόταν έγνεψες
του χαμογέλασες όπως μόνο εσύ ξέρεις.

 

Από νωρίς σε περιμέναμε
ειχαμε πλύνει με δάκρυα το δρομάκι που βγάζει στο καλύβι μας
αλλά εσύ δεν χτύπησες!!!

 

Η πόρτα μας ήταν ορθάνοιχτη
αλλά δεν μπήκες!

 

Ολη την νύχτα καίγαμε στο τζάκι
Τα ξύλα της ελπίδας…

 

Ειχαμε στολιστεί και περιμέναμε
Κρατώντας την ανάσα μας να σε δούμε
όμως δεν φάνηκες!

 

Τώρα πια μείναμε γυμνοί
σαν λεπίδες που στο φως ξεπλύθηκαν
ανάλαφροι…που σε γνωρίσαμε!

 

Είμαστε αγνοί και καθαροί σαν χιόνι σε ψηλή κορφή
είμαστε σαν την γη που στον ορίζοντα αγγίζει
με μια αχνή γραμμή το γαλάζιο…
εσύ το κατόρθωσες αυτό!!!

 

Εκανες ένα περίγραμμα από φως στην όψη μας
που έχει για πλαίσιο τον ορίζοντα…
Παιδιά της καταιγίδας όλοι μας
πώς να ντυθούμε μόνο με μια γλυκιά βροχή;
Στο άπειρο και στο κενό σε ψάξαμε
και μια αστραπή για δρόμο ακολουθήσαμε
μέχρι νάρθει η ώρα…

 

μες το φως…

 

σ’ένα φως περισσότερο…

 

σ’ένα πανηγύρι της φωτιάς…

 

να προβάλεις ξανά κοντά μας…

 

και οι σταγόνες της βροχής
που πέφτουν στο τζάμι μας
μας θυμίζουν ότι προλάβαμε να σε γνωρίσουμε…

 

η πιο πάνω φωτογραφία είναι κλεμένη από το blog της Μαρίας Νικολάου