Μ’ένα κορμί βιολί

Με ένα ποτό στο χέρι έρχονται στην μνήμη του

εκείνα τα ανοιξιάτικα βράδια
που τον περίμενε στην φωλιά τους,

σ’εκείνο το σπίτι στη αγαπημένη τους Αγία Κυριακή
εκεί που ένα Αιγαίο ήταν όλο δικό τους…
είναι όλα ξανά στην μνήμη του!

 

στο αμυδρό φως των κεριών την βλέπει

μπροστά στην μεγάλη τζαμαρία

που έβλεπε την θάλασσα…

φορούσε εκείνο το διάφανο φόρεμα που άφηνε να διαγράφετε

το όμορφο σφριγηλό κορμί της και εκείνες οι γόβες στιλέτο

που τόσο του άρεσε να τις φοράει όταν του δινόταν!

 

Θυμάται τις κινήσεις της

το λάγνο λατίνο βλέμμα της

τα σαρκώδη χείλη της

που αισθησιακά τα πέρναγε από τις άκρες του ποτηριού

και με την γλώσσα της έπαιρνε την γλύκα από την ζάχαρη

πριν ποιεί μονορούφι το ρούμι…

ήξερε να παίρνει αυτό που θέλει!

 

Μ’ένα κορμί βιολί μελωδικά τον μάγευε με τις κινήσεις του

και ο ιδρώτας τους νότες σκόρπιες γύρω τους…

 

το άτιμο θηλυκό
ήξερε να τον ανάβει και να τον κάνει

να την απολαμβάνει με όλες τις αισθήσεις του

ώσπου ο γλυκός ύπνος τον έπαιρνε μέσα στην αγκαλιά της…

 

τι μουσική!!!
τι αναμνήσεις θεέ μου…!!!

 

Τώρα πια του έχει μείνει μόνο ένας φάκελος

οι τελευταίες τις λέξεις που δηλώνει το τέλος τους!