κάποτε μιλάγαμε πιό απλά
και καταλαβαινόμαστε!
κάποτε κοιτιόμαστε στα μάτια
και αναγνωριζόμαστε!
κάποτε ακούγαμε τις φωνές
και γυρίζαμε να κοιτάξουμε!
κάποτε συζητούσαμε
και αποφασίζαμε μαζί!
κάποτε το φιλί άξιζε
τώρα είναι άνοστο κι αδιάφορο!
κάποτε αγγίζαμε και τρέμαμε
τώρα αγγίζουμε και πλενόμαστε!
κάποτε ήμασταν γη που ζήταγε ποτάμια
τώρα αράξαμε και στερέψαμε!
κάποτε χώρια μοιάζαμε τραγούδι
τώρα μαζί τραγουδάμε την μοναξιά!
κάποτε πετούσαμε στα αστέρια
τώρα κάνουμε ευχές όταν έρχονται αυτά σ’εμάς!
κάποτε όρκους δίναμε αιώνιους
τώρα λησμονήσαμε κι αφήσαμε να περάσουν!
κάποτε περίμενα το γράμμα σου
τώρα περιμένω να βρούμε χρόνο και για ‘μας!
κάποτε η αγάπη μας όλους τους νικούσε
τώρα πες μου γιατί σε χάνω;
Τετάρτη 9 Μαΐου, 2007 at 00:41 πμ
Η συνήθεια του χρόνου καθήλωσε την πράξη…
…σημάδια κούρασης στο χρώμα του αέρα…
…λιγόστεψαν οι επαφές και τ’ αρώματα…
Πόσο δύσκολη η παραδοχή!
Μη γυρεύεις τις πιο σκληρές απαντήσεις
Τετάρτη 9 Μαΐου, 2007 at 09:15 πμ
ελα μου ντε,
τρια, προλαβαινει?
κανε εσυ κατι, τοσο τρυφερος
και ευανταστος είσαι…
KAΛHMEPA!
Τετάρτη 9 Μαΐου, 2007 at 09:25 πμ
Όμορφα γραμμένες οι σκέψεις σου. Μου έμεινε ένα παράπονο διαβάζοντας το, πονάνε οι αλήθειες…
Να είσαι καλά. Καλημέρα σου!
Τετάρτη 9 Μαΐου, 2007 at 10:09 πμ
Το τέλμα γεννιέται απο δύο!
Αν δεν μπορείς να γλιτώσεις απο την πτώση, συμπαρασύρεις και το άλλο σου μισό…
Χρειάζεται δύναμη για να μείνουν όλα όπως ήταν.
Πρέπει να είστε γατζωμένοι γερά απο το δέντρο της αγάπης
Καλημέρα κι απο μένα…
Τετάρτη 9 Μαΐου, 2007 at 10:39 πμ
οποιος βρει απαντηση…
ας μου την πει και μενα…
Τετάρτη 9 Μαΐου, 2007 at 12:10 μμ
Έτσι είναι η εξέλιξη των πραγμάτων.
Βρείτε καινούρια πράγματα να απολαμβάνετε.
Μην κοιτάτε το πριν, οραματιστείτε το μετά…
Τετάρτη 9 Μαΐου, 2007 at 22:12 μμ
καποτε…
τοτε…
τώρα?
Πέμπτη 10 Μαΐου, 2007 at 08:09 πμ
Κάποτε ο κόσμος και οι άνθρωποι ήταν αληθινοί Χάρη.. τωρα δεν ειναι..
Οσο για το γιατι.. δύσκολη ερώτηση όσο και δυσκολότερη η απάντηση..
Πολυ ομορφο το κειμενο σου πάντως.
Με ερωτησεις που κρύβουμε ολοι μεσα μας.
Καλημερα να εχεις
Πέμπτη 10 Μαΐου, 2007 at 09:30 πμ
Ήχος Πλάγιος. Μόνος…
δεν γυρεύω απαντήσεις γιατί όλοι λιγο πολύ τις ξέρουμε, το κείμενο αυτό ήταν κάτι σαν επισήμανση!
καλημέρα σου
iptameni
🙂 καλημέρα
Πέμπτη 10 Μαΐου, 2007 at 09:38 πμ
άουτς 😉
Καλημερούδια 🙂
Πέμπτη 10 Μαΐου, 2007 at 09:48 πμ
ΚαΤερίνη
οι αλήθειες πάντα πονάνε!
μια όμορφη μέρα να έχεις 🙂
Adonios
ποτέ ένας δεν είναι υπεύθυνος
και σωστή η συμβουλή σου
πρέπει να κρατιόμαστε γερά απο αυτό το δέντρο,
καλημέρα σου
Βασιλική
η απάντηση είναι δύσκολη!
καλημέρα σου
dreamerland
αποτύπωσα το πριν και το τώρα!
βάζουμε βάσεις για το μέλλον με εμπειρίες
καλημέρα σου
neraidoula
τώρα είμαστε στο μέλλον!
όλα αυτά περάσαν! 😉
καλημέρα σου
μαρια νικολαου
το κατάλαβες Μαρία το κείμενο
είναι ερωτήσεις και πράγματα που όλοι λίγο πολύ κρύβουμε μέσα μας! 🙂
καλημέρα σου
confused
είπαμε πονάνε οι αλήθειες! 🙂
καλημέρα
Πέμπτη 10 Μαΐου, 2007 at 16:00 μμ
Κάποτε φώτιζα την νύχτα,τώρα με πνίγουν οι σκιές…
Κάποτε αγκαλιάζα τον ήλιο,τώρα παγώνει η καρδιά..
Κάποτε έλεγα αντέχω,τώρα σωπαίνω έτσι απλά…
Κάποτε κλέβαμε χρόνο για να δημιουργούμε στιγμές,τώρα κλέβουμε στιγμές για να δημιουργούμε χρόνο..
Αυτό που κάποτε ήταν σημαντικό, τώρα είναι ασήμαντο…
Αυτό που κάποτε προκαλούσε τον θαυμασμό,τώρα χάθηκε…
Κάποτε η αγάπη ήταν μια μεγάλη εύγλωττη σιωπή,
τώρα είναι ανόητη φλυαρία χωρίς διακοπή…
«Φεύγω..
Αντώνης Βαρδής & Χαρούλα Αλεξίου
Κάποτε έχτιζα ένα όνειρο τη μέρα,
τώρα η στράτα μου δεν πάει παραπέρα,
φεύγω, τώρα φεύγω.
Κάποτε κοίταζα τον ήλιο μες στα μάτια
κι αυτό τον ήλιο μου τον κάνανε κομμάτια,
φεύγω, τώρα φεύγω.
Τώρα ο ουρανός δε με φοβίζει όσο κι αν βρέχει,
τώρα η ελπίδα μου ταυτότητα δεν έχει,
φεύγω, τώρα φεύγω.
Φεύγω, φεύγω και παίρνω την καρδιά μου,
κι ένα τραγούδι συντροφιά μου, φεύγω, φεύγω.
Φεύγω, κι αφήνω πίσω μου συντρίμμια,
αρρωστημένους και αγρίμια, φεύγω, φεύγω,
φεύγω, τώρα φεύγω.
Δεν το αντέχω να βουλιάζω μες στο ψέμα,
τώρα κατάλαβα πως ήμουν ένα δέμα,
φεύγω, τώρα φεύγω.
θέλω να ζήσω τη ζωή μου έξω απ’ τα μέτρα,
τώρα που σκλήρυνε η καρδιά μου σαν την πέτρα,
φεύγω, τώρα φεύγω.
Τώρα ο κόσμος και οι φωνές δε με τρομάζουν,
τώρα τα χέρια μου ένα σύνθημα χαράζουν,
φεύγω, τώρα φεύγω, φεύγω, τώρα φεύγω…