Θυμάσαι πόσο σε κούρασα να ακούσεις το σ’αγαπώ;
Ήταν στην πρώτη μας επέτειο,
κλείναμε ένα χρόνο και είχαμε κανονίσει να είμαστε όλη μέρα μαζί!
Πηγαίναμε στην αγαπημένη μας παραλία εκείνη την μοναχική στα Λουκίσια
που χωράγαμε μόνο εμείς!
Εντάξει πάλι λάθος το έκανα… Λουτίσια είναι μην φωνάξεις!!!
θυμάσαι εκείνη την μέρα στην διαδρομή;
που επίτηδες σταμάτησα στην άκρη του δρόμου;
και ξαφνικά στον βράχο απέναντί σου είδες ζωγραφισμένο το σ’αγαπώ με τα αρχικά μας;
Δεν θα ξεχάσω εκείνη την αγκαλιά σου ποτέ!!!
Σε όλη την διαδρομή μέτρησες 54 φορές την λέξη σ’αγαπώ!
Τις μέτρησες τόσες φορές αλλά θυμάσαι που σου είπα ότι
-ποτέ δεν τις είδες όλες ; (ήταν 62 ξέρεις εσύ το γιατί…)
Μετά πήγαμε στην πίστα των ανεμοπτερυστών
και μόλις φτάσαμε στο πλάτωμα ανάμεσα στα σημάδια της πίστας
σε έβαλα να κάτσεις ακίνητη
…εσύ τρελάθηκες όταν με είδες που έβγαλα το σπρέυ
και ζωγράφισα εκείνη την καρδιά γύρω σου,
θυμήσου… τότε που΄ρθα κοντά σου σε πήρα αγκαλιά και σου είπα
-εδώ είναι το σημείο που θα απογειωθούμε εμείς μωρό μου!
κρατώντας με σφιχτά στην αγκαλιά σου απογειωθήκαμε…
σε ρώτησα αν θα μ’αγαπάς για πάντα κι εσύ πήρες το σπρέυ
και μου έγραψες μπροστά μου
« πίστεψέ με… θα είμαι πάντα δική σου!!! »…
η ζωή μπορεί να μας χώρισε αλλά
κάτι τέτοιες στιγμές ποτέ δεν θα τις ξεχάσω έχουν την σφραγίδα σου!!!
Καμιά φορά η ζωή μας προσφέρει μοναδικές στιγμές…
Σαν σήμερα ήταν… (αφιερωμένο!)
«Καμιά φορά έτσι αναπάντεχα σε συλλογιέμαι… με την Ελπίδα»
Ευχαριστώ την Αννα για την πρόσκλησή της σ’αυτό το blogoπαίχνιδο
Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου, 2008 at 01:01 πμ
Τελικά καμια φορά όλα μπορούν να συμβούν…
Καλημέρα!
Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου, 2008 at 03:27 πμ
πολύ συγκινητικό!
Καλό ξημέρωμα melomene!
Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου, 2008 at 10:28 πμ
Τι γλυκό και ρομαντικό και τρυφερό.
🙂 Θα ήθελα πολύ να έβλεπα το χαμόγελό της όταν διάβασε το σ’αγαπώ.
Καλημέρα.
Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου, 2008 at 13:26 μμ
αυτό που πληγώνει πιο πολύ δεν είναι οι καινούριες πλήγες αλλά οι παλιές που ξαναματώνουν….
Με συγκίνησες αφάνταστα.
Καλό σου απόγευμα
χχχ
Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου, 2008 at 22:00 μμ
Συγκινήθηκα…όλο αυτό είναι τόσο γλυκό.
Νιώθω απαίσια που κάτι τέτοιες στιγμές εγω τις κατέστρεφα γιατί δεν μπορούσα να πω αυτή την λέξη που αρχίζει απο σ…
Και τώρα τα έχασα όλα και θέλω τόσο να του την πω αλλά…
Καλό σας βράδυ…
Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου, 2008 at 23:20 μμ
Ωραίος!!
Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου, 2008 at 11:52 πμ
Οι στιγμές δεν χάνονται ποτέ είναι πάντα εκεί.Εμεις τις προσπερνάμε θέλωντας ή μη.
Αρκεί ένα ταξίδι στο χρόνο για να τις ξαναβρούμε(Δυστυχώς μονο νοητό αλλά από τι τίποτα…)Σημασία έχει ότι τις ζήσαμε
Κυριακή 7 Δεκεμβρίου, 2008 at 07:08 πμ
Όμορφο πολύ. Μέρα καλή
Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου, 2008 at 21:45 μμ
Με σκότωσες….με θανάτωσες….αλλά εγώ γιατί νομίζω πως έχεις γενέθλια;
Που το βρήκα;…
΄Οπως και να ‘χει…. ΝΑ ΤΑ 100ΣΕΙΣ, ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ, ΥΓΙΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ!!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου, 2008 at 00:10 πμ
παιδιά ευχαριστώ για τα σχόλια σας
glarenia ναι εχθές ήταν!
δυστυχώς όμως με τι καρδιά να βάλεις ποστ γενεθλίων?
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου, 2008 at 12:56 μμ
Πολύ όμορφα λόγια αλλά ακόμα πιο όμορφα συναισθήματα…Τέτοιες καταστάσεις με κανουν να μην θέλω καν να προσπαθήσω να ζήσω όμορφα πράγματα και έρωτες μεγάλους…
Φοβάμαι, φοβάμαι τόσο…
Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου, 2008 at 13:59 μμ
ΟΤΑΝ Η ΨΥΧΗ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΩΝ ΝΕΡΑΙΔΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΕΥΑΣΘΗΤΗ ΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΕΝΣΑΡΚΩΘΕΙ ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΙΑ ΜΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΝ ΣΤΗ ΓΗ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΣΤΟ 70%.