Θυμάσαι πόσο σε κούρασα να ακούσεις το σ’αγαπώ;
Ήταν στην πρώτη μας επέτειο,
κλείναμε ένα χρόνο και είχαμε κανονίσει να είμαστε όλη μέρα μαζί!
Πηγαίναμε στην αγαπημένη μας παραλία εκείνη την μοναχική στα Λουκίσια
που χωράγαμε μόνο εμείς!
Εντάξει πάλι λάθος το έκανα… Λουτίσια είναι μην φωνάξεις!!!
θυμάσαι εκείνη την μέρα στην διαδρομή;
που επίτηδες σταμάτησα στην άκρη του δρόμου;
και ξαφνικά στον βράχο απέναντί σου είδες ζωγραφισμένο το σ’αγαπώ με τα αρχικά μας;
Δεν θα ξεχάσω εκείνη την αγκαλιά σου ποτέ!!!
Σε όλη την διαδρομή μέτρησες 54 φορές την λέξη σ’αγαπώ!
Τις μέτρησες τόσες φορές αλλά θυμάσαι που σου είπα ότι
-ποτέ δεν τις είδες όλες ; (ήταν 62 ξέρεις εσύ το γιατί…)
Μετά πήγαμε στην πίστα των ανεμοπτερυστών
και μόλις φτάσαμε στο πλάτωμα ανάμεσα στα σημάδια της πίστας
σε έβαλα να κάτσεις ακίνητη
…εσύ τρελάθηκες όταν με είδες που έβγαλα το σπρέυ
και ζωγράφισα εκείνη την καρδιά γύρω σου,
θυμήσου… τότε που΄ρθα κοντά σου σε πήρα αγκαλιά και σου είπα
-εδώ είναι το σημείο που θα απογειωθούμε εμείς μωρό μου!
κρατώντας με σφιχτά στην αγκαλιά σου απογειωθήκαμε…
σε ρώτησα αν θα μ’αγαπάς για πάντα κι εσύ πήρες το σπρέυ
και μου έγραψες μπροστά μου
« πίστεψέ με… θα είμαι πάντα δική σου!!! »…
η ζωή μπορεί να μας χώρισε αλλά
κάτι τέτοιες στιγμές ποτέ δεν θα τις ξεχάσω έχουν την σφραγίδα σου!!!
Καμιά φορά η ζωή μας προσφέρει μοναδικές στιγμές…
Σαν σήμερα ήταν… (αφιερωμένο!)
«Καμιά φορά έτσι αναπάντεχα σε συλλογιέμαι… με την Ελπίδα»
Ευχαριστώ την Αννα για την πρόσκλησή της σ’αυτό το blogoπαίχνιδο
Νεραϊδόκοσμος.gr 